میرآبی در مطلبی که در روزنامه ندای هرمزگان به چاپ رسیده است، نوشت : کشــور تحت هر شــرایطی که باشــد و مملکت دست هر جناحــی، در قرن ۲۱ ِ و عصر ارتباطــات، مردم ْ آگاه مطالبه ِ گــری به حق خود را خواهند داشــت. برای آنها فرقــی نمیکند رئیس جمهور، قاضی یا کلانتر شــهر ، چه کسی باشــد. این تابو از اوایل دهه ی هفتاد شکسته شــد. توقیف و بستن روزنامه ها در سال ۷۹ هم نتوانست سد راهش شود.
سرنوشــت مرتضوی، تعطیل کننده ی روزنامه ها گویای این تحول عظیم اســت. زمان همیشه به ســود مردم پیش میرود و او ســالها بعد در همین حکومت و به دســت قضات دادگاه همین نظام، بخاطر تخلفاتی که داشت محکوم، زندانی و حکم انفصال دایم از خدمات قضایی گرفت. اکنون در خفا زندگی میکند و خانه نشین اســت. اما دهها برابر آن روزنامه های توقیف شــده، در قالب خبرگزاری دوباره مجوز گرفتند و اوضاع نابسامان کشــور را نقد کردند و ناکارآمدی و فسادها را افشــا نمودند. بماند که افراد زیادی بدون داشتن کارت خبرنگاری و رســانه ً ی رســمی صرفا ِ به عنوان شهروند عادی، عملکرد عالی رتبه ترین مقامهای اجرایی و امنیتی کشور را به چالش میکشند.
این مقدمه را جهت آگاهی شــهردار میناب نوشتم که از یک ارگان نظامی وارد شــهرداری (نهاد اجرایی) شده و با شــکایتی که از پایگاه خبری «صدای میناب» به عمل آورده گویــا کمتریــن تجربه یاقرابتی بــا این تحوالت عظیم و فضای موجود و حوزه کاریِ فنی/ مهندسیاش (شهرداری) ندارد.
در مستندات موجود است که شهرداری قول بهره برداری از پروژه «کانال دفع آبهای ســطحی» را ۸ ماهه داده اســت. اما اکنون نزدیک به دو سال طول کشیده و هنوز هم ادامــه دارد. حال انتقادها به خلــف وعده و بدقولی را تحت عنوان «تشــویش اذهان عمومــی» تعبیر و به دادگاه بردن از عجایب روزگار است و بیشتر شبیه به طنز می ماند و نه تنها وجهه این شهرداری را به شدت پایین می آورد بلکه نشــان می دهد افراد حقوقی اش از قوانین جاری مطبوعات کمترین اطلاعی ندارند.
پیشتر آقای سهرابی به خبرنگاران گفته بود «من از هیچ نقد تندی ناراحت نمیشــوم… امتحان کنید… بروید هر مدلی که میخواهید خبرهــا را کار کنید» اکنون با این شکایت و برآشــفتگی، تناقض در گفتار و عملش آشکار اســت. به نظرم اطرافیان، مشــاوران و یکــی دو تن از اعضای شــورا در این تصمیم نقش داشته اند و اگر چنین باشد باید شــهردار تجدید نظری در انتخاب مشاورانش داشته باشد.
دوران سکوت مردم به سر آمده و از قضا وقتی در شهری دور افتاده از پایتخت دریافت جمعیتی شیعه و سنی که به شدت مذهبی است، پس از سال ِ ها یک خبرگزاری بومی ِ محلی به دست یک معلم بی حاشیه و آرام، مجوز فعالیت میگیرد. نشــان دهنده ی آن است که به خواست همین مردم چنین رســانه ای شکل گرفته و تولد یافته است. و اکنون همین مردم هســتند که «شهروند/خبرنگار» این رسانه شده اند. آنها به دست خودشان روزانه کلی محتوا تولید میکنند. و از قضا راز محبوبیت بالای این رســانه در کنار شخصیت متین و صادق مدیرش در همین است.
بــا نگاهی به نقدهای صدای میناب در میابیم که ملایم و سازنده بوده و گویا استمرارش بر واکاوی و نشان دادن مشــکلات، دلیل خشــم و ناراحتی حضرات شده است. وقتی درختان را بدون اطلاع رســانی و ارائه دلیل موجه ســر میبرید، معلوم اســت که صدای هر شهروندی به نشانه ی اعتراض بلند میشود. در یــک چهار راه شــلوغ و پر رفــت و آمد که ورودی ِ جاده کمربندی اســت و خطر بلقــوه اش دانش ِ آموزان دو مدرســه را به شــدت تهدید میکند، یک پروژه نیم ِ وجبی را بدون ایمن سازی استاندارد (نور، حفاظ، علائم هشدار) نصفه نیمه به امان خدا رها کردید. نتیجه اش شد راه بندان و تصادفــات زیاد که صدای میناب فقط آن را پوشش داد. حاال ناراحت هم هستید؟!
راســتی از محل دفن پسماندهای شهری در درغ سوراغ چــه خبر؟ که در بکرترین منطقــه ی طبیعی میناب رها میشود! بیش از یک ســال از تهیه گزارشش میگذرد. فکری برای جابجایی اش کردید!؟
