وجود سرعت‌گیرهای زیاد در سطح جاده های شهر میناب به یک معضل و چالش تبدیل شده و در خیابانهای مختلف شهر میناب متاسفانه شاهد آن هستیم که مسولان ترافیکی شهر در فواصل چند متری اقدام به ایجاد سرعتگیر کرده اند.
می‌توان نمود اصلی این حرکت غیر کارشناسی مسئولان ترافیکی شهر را در بلوار آل محمد ملاحظه کرد که نگاهی گذرا نشان می‌دهد شورای ترافیک میناب در بلوار آل محمد در فواصل بسیار کوتاه اقدام به ایجاد سرعت‌گیرهای متعدد نموده است .
اگر سرعت گیرها را در این بلوار شماره کنیم،در مجموع ۲ لاین رفت و برگشت تعدادشان ۲۵ سرعت گیر می شود که این تعداد خیلی بالاست، آیا نباید برای ایجاد این مهم معیار و اصول خاصی درباره تعداد و فاصله بین دو سرعت گیر از یکدیگر باشد؟
متاسفانه تعدد سرعتگیر ها در این بلوار موجب شده تا زمان طی کردن مسافت درون شهری افزایش پیدا کند که کلافگی و کج‌خلقی رانندگان و سرنشینان خودروها را در پی داشته است.
افزایش روزافزون و قارچ گونه سرعتگیرها در سطح شهر میناب نه تنها آرامش را از شهروندان گرفته، بلکه مشکلاتی از قبیل بالا رفتن مصرف سوخت، استهلاک زودهنگام خودوها ، آسیب دیدن جلوبندی، سیستم ترمز و کلاچ خودرو و افزایش تصادفات جلو به عقب بر اثر ترمز ناگهانی را به دنبال داشته است.
البته در این میان عده ای نیز هستند که از نصب سرعتگیرها دفاع می‌کنند و آنرا به نوعی ضامن جان شهروندان و عابرین پیاده می‌دانند اما آیا نصب سرعتگیر تنها راه چاره است؟
فی الواقع به نظر می رسد وجود این همه سرعت گیر در شهر نه تنها راه چاره نبوده بلکه از شهری با فرهنگ پایین رانندگی حکایت می کند که میبایست به جای هزینه کردن و ساختن سرعت گیرهایی که بلای جان خودروها و نیز کلافگی مردم شده است به راه‌اندازی دوربین کنترل سرعت ، پل‌های عابر پیاده و ارتقاءی فرهنگ ترافیک اقدام شود.
حال سوال این است چرا نباید خروجی جلسات شورای ترافیک میناب به جای سرعتگیرها، راه اندازی سیستم هوشمند کنترل ترافیک و پل عابر پیاده باشد تا نیازی به سرعتگیرها نباشد؟
