پنیر نخل، در جنوب کشور طرفداران زیادی دارد، این محصول ترد و شیرین در وسط تاج درخت نخل نشسته که در مناطق جنوبی همچون هرمزگان با بریدن درختان نخل غیرمثمر و درختان خود رویی که در مسیر راه ها رشد کرده اند اقدام به جداسازی پنیر نخل و فروش آن می‌کنند.
اهالی جنوب می گویند که این محصول خاصیت های زیادی دارد و آنالیز آزمایشگاهی آن نیز گواهی بر این ادعا است اما پنیر نخل یا خَپ یا پیزْگ به مادهٔ ترد، سفیدرنگ، خوردنی و شیرین بخش میانی سر یا تاج درخت خرما گفته می‌شود.
پنیر نخل در جهرم «کچ»، در قیر و کارزین «بوکوم»، در بلوچستان «کوش» یا «کیش»، در هرمزگان «کور» در بوشهر «غاپ»، در لارستان «خَپ»، در لامرد «خاف»، در گراش «پیزگ» در زرین‌دشت «پیل»، و در خوزستان «یمر»، «یمار» یا «جمار» نامیده می‌شود.
برای دستیابی به آن معمولاً سر درخت را می‌اندازند و برگ‌ها و لیف‌های دور برگ‌ها را تا رسیدن به میانه و پنیر نخل، جدا می‌کنند.
پنیر نخل در واقع ماده اولیه تشکیل تنه و برگ‌های نخل پیش از مرحلهٔ چوبی‌شدن است.
