ایستگاهی که قرار بود بخشی از بار سنگین مأموریت‌های آتش‌نشانی میناب را به دوش بکشد، امروز پس از گذشت بیش از دو دهه تنها یادگاری فراموش‌شده است؛ نمونه‌ای روشن از پروژه‌هایی که با افتتاح نمادین شروع می‌شوند و هیچ‌گاه به هدف اصلی خود نمی‌رسند.
کلنگ ایستگاه دوم آتش‌نشانی میناب در سال ۱۳۷۹ بر زمین خورد، در سال ۱۳۸۵ افتتاح شد، اما عمر فعالیت آن به چند روز هم نرسید. تجهیزات جمع شد و ساختمانی که می‌توانست حافظ جان و مال مردم باشد، در بلوار شهید سردار سلیمانی به حال خود رها شد.
این اتفاق تنها یک ساختمان متروکه نیست؛ بلکه نشانه‌ای از فراموش‌شدن اولویت‌هایی است که مستقیماً با امنیت و جان شهروندان گره خورده‌اند. در حالی‌که میناب به‌عنوان دومین شهرستان پرجمعیت هرمزگان، با بافت گسترده و روستاهای بی‌شمار اطراف، بیش از هر زمان دیگری به پوشش امدادی نیاز دارد.
امروز تنها ایستگاه فعال شهر باید همه حوادث شهری، جاده‌ای و روستایی را مدیریت کند؛ آن هم با کمبود نیرو و تجهیزات. کافی است یک آتش‌سوزی بزرگ یا حادثه گسترده رخ دهد تا روشن شود این توان پاسخگو نیست.
پرسش اینجاست که چرا پروژه‌ای با چنین اهمیتی در اولویت‌های مدیریت شهری و استانی قرار نگرفته است؟ آیا وقت آن نرسیده که به‌جای ساخت پروژه‌های نمایشی، سراغ احیای طرح‌هایی برویم که مستقیماً با جان مردم گره خورده‌اند؟
در روز ملی آتش‌نشانی و ایمنی، قدردانی از تلاش‌های آتش‌نشانان ضرورتی انکارناپذیر است، اما همان‌قدر مهم است که از مسئولان بخواهیم ایستگاه شماره ۲ را از سایه فراموشی بیرون بیاورند. چراکه در شهری با وسعت میناب، فعالیت یک ایستگاه بیشتر شبیه به قمار با جان مردم است تا مدیریت بحران.
