خودکشی علل‌های مختلفی دارد؛ اما می‌شود با راهکارهای مؤثر و اهرم‌های مختلف جلوی این پدیده شوم را تا حد زیادی گرفت. به‌ویژه آنکه فرد، کودکِ زیر ۱۸ سال باشد و بر اثر یک شوک یا در پاسخ به یک سوء رفتار، اعتراض خود را به بهای از بین بردن جان نشان می‌دهد.
متأسفانه آمار خودکشی کودکان به شکل نگران کننده‌ای رو به فزونی‌ست و بیش از آنکه به علت فقر مادی باشد، بخش قابل توجه آن ناشی از فقر فرهنگی‌ست.
بسیار پیش آمده که با یک تشر، نهیت و رفتار تهاجمیِ والدین سر موضوعات بسیار کم‌اهمیت، بچه بی آنکه نسبت به خودکشی و عواقب آن آگاه باشند اقدام به خودکشی کرده است.
والدین باید روان‌شناسی کودک را بیاموزند و تیپ شخصیتی فرزندان خود را بدانند. بسیاری درون‌گرا، منزوی، خجالتی و از طرفی والدین خود را به شدت دوست دارند و به همین دلیل هرگز انتظار برخوردهای تند و پرخاشگری‌های زننده را از سوی والدین ندارند.
هر رفتار مخالفی باید متناسب با روحیه فرد تنظیم شود و نه تنها بدون خشم و خشونت کلامی و فیزیکی باشد بلکه باید با لحنی آرام، متقاعدکننده و حاوی مهر صورت پذیرد.
جدای از این باید زیرساخت‌های لازم هم تقویت شوند. یعنی ارگان‌ها و موسسات مرتبط با «مداخلات پیشگیری از خودکشی» نظیر مراکز تخصصی اعصاب و روان در بیمارستان‌ها فعال باشند. در بهزیستی‌های هر شهری روانشناسانی هستند که به صورت رایگان مشاوره می‌دهند و این ۰۲۱۵۴۴۶۷۰۰۰ شماره‌ای هست که با حفظ رازداری، رایگان و بصورت تخصصی مشاوره را برای فرد منزوی و افسرده انجام می‌دهد. همین خط تلفن توانسته بود طی دو ماه جلوی ۲۰ خودکشی را بگیرد.
بنابراین این راهکارها مؤثراند اما به شرط آنکه سطح آگاهی و اطلاعات عمومی خانواده‌ها در این زمینه بالا باشد.
معمولاً فردی که می‌خواهد خودکشی کند پیش از اقدام، با رفتار، کلام و اعمال خود وضعیت بحرانی‌اش را اعلام می‌کند. اینجا وظیفه نزدیکان اوست که با مداخله سریع و به موقع مانع‌‌اش شوند. نزدیکنان فرد می‌تواند دوستان، یکی از اعضای خانواده، مشاور، معلم یا مدیر مدرسه و هر کس دیگری باشد.
این موضوع آنقدر اهمیت دارد که بتوان کمپینی برایش دایر نمود تا با استمرار بر آن، فاجعه خودکشی را در شهر اصیل میناب به حداقل رساند.
در کتاب آسمانی آمده است مَنْ أَحْیاها فَکَأَنَّما أَحْیَا النَّاسَ جَمیعاً «هرکس انسانی را از مرگ نجات دهد گویا همه مردم را از مرگ نجات داده است.»
