سید محرومان می‌بایست به محروم‌ترین منطقه هرمزگان سفر می کرد

اگر مناطق شیعه نشین بشاگرد محروم‌تر از جازموریان کرمان و زیارت چاه‌سنگک سیستان و بلوچستان نباشد. بی شک اوضاع بهتری از آن‌ها ندارد.

در این منطقه‌ هنوز بعضی روستاهای دور افتاده‌اش از خدمات ارتباطات تلفن همراه محروم‌اند. نبود اینترنت که جای خود دارد. در بعضی روستاهای آنجا همچنان معضل آب شرب جدی است و به طور کلی همه‌ی ساکنان این جغرافیا بدون امکاناتِ رضایت بخش در وضعیت سختی به سر می‌برند.

به عبارت دیگر نیازهای ضروری و اولیه این شهرستان یعنی بهداشت و درمان و آب، بعد از گذشت این همه سال حل نشده و شاید یکی از علت‌های اصلی‌اش وضعیت به شدت ناهموار و خطرناک «راه» باشد.

این شهرستانِ به شدت محروم با میناب (دومین شهر بزرگ استان) فقط و فقط ۱۵۰ کیلومتر فاصله دارد. اما چون زیر ساخت آن یعنی هموار کردن مسیر منتهی به بشاگرد درست نشد از تحول و رفاه و توسعه‌ی حداقلی عقب ماند.

راه بشاگرد به حدی خراب و خطرناک است که بعضی شرکت‌های مواد غذایی علی‌رغم فروش بالا، بازار آن‌جا را رها کرده و قید سودآوری را زده‌اند. بسیاری از کانتینرها و ماشین‌های سنگین که مصالح و متریال ساخت و ساز و کالای سرمایه‌ای حمل می‌کنند حاضر نیستند بار به آنجا حمل کنند.

در چنین شرایطی چه انتظاری از نیروهای نخبه و دولتی می‌رود که جان‌شان را در این راه به خطر بیندازند! به همین دلیل هم هست که ادارات دولتی تمام و کمال در آنجا مستقر نیستند.
برای مثال از ابتدای انقلاب تا همین چند سال‌ پیش اداره کمیته امداد بشاگرد در میناب مستقر بود و مددجویان برای گرفتن چندر غاز و دریافت مستمری باید این همه راه می‌کوبیدند و با کلی هزینه خود را به میناب می‌رساندند.

از همین رو دیدار رئیس جمهور از بشاگرد از کل شهرهای هرمزگان ضروری‌تر به نظر می‌رسید و ای کاش ایشان با ماشین به آنجا می‌رفت. پس از آن مطمئناً به اطلاع وی می‌رساندند که در طول سال چه تعداد آمبولانس در حین مأموریت در این جاده واژگون شده است!

بشاگرد از معدود جاهایی بود که نیاز به بسیج مردم برای استقبال از رئیس جمهور نداشت. بشاگردی‌ها به علت عقایدی که دارند همیشه به جمهوری اسلامی وفادار مانده‌اند. آمار بالای آن‌ها در مشارکت نشان دهنده‌ی این است که هیچ‌گاه با صندوق رأی قهر نکرده‌اند. دست‌کم باید از این زاویه نیم نگاهی به آن‌ها می‌شد.

با همه‌ی این‌ها لازم بود رئیس جمهور که برای حضورش، جایگاه و ژنراتور چند صد میلیونی تهیه و تدارک دیده شده بود به آنجا سفر می‌کرد. یا لااقل وزیر راهش را می‌فرستاد. تا از وضعیت راه و فقرِ مطلق مردم مطلع می‌شد. آنجا ته ایران است.