محمد محسنی افزود: حصیربافی در میناب نه‌تن‌ها منبع درآمد بسیاری از خانوارهاست، بخشی از هویت فرهنگی مردم این منطقه را نیز تشکیل می‌دهد.
وی بیان کرد: محصولاتی که کد استاندارد دارند، قابلیت رقابت بیشتری در بازار‌های داخلی و خارجی دارند و این نشان ملی به محصولات کمک می‌کند تا به‌عنوان کالای معتبر و قابل‌اعتماد شناخته شوند و برای محصول هویت ایجاد می‌کنند.
محسنی تأکید کرد: در سال ۱۴۰۱ نیز رشته گلابتون دوزی موفق به دریافت کد استاندارد به شماره ۲۳۳۱۴ شده بود.
بیش از ۴۰۰ نوع صنایع دستی در میناب وجود دارد که شامل جهله، گشته سوز، گلابتون دوزی، خوس دوزی، بادله دوزی، شک بافی و حصیر بافی بوده و در بازار‌های داخلی و خارجی به‌فروش می‌رسد.
حصیربافی هنر زنان و مردان سرزمین نخل و خرما و از رایج‌ترین صنایع دستی هرمزگان بوده است؛ تاریخچه این هنر به قبل از هخامنشیان تعلق دارد، هنرمندان این رشته از برگ درختان خرما، که به زبان عامه منطقه به «پیش مُغ» معروف است، وسایلی حصیری مانند زنبیل، زیرانداز، ناندان، تویزه، بل، سفره، بادبزن، جارو، سبد و کلاه را تولید می‌کنند و در حال حاضر این فرآورده‌های حصیری در روستا‌های میناب، بشاگرد و بندرلنگه عرضه می‌شود.
نمونه‌های به‌دست‌آمده در بین‌النهرین و آفریقا نشان می‌دهد که این هنر منشاء نساجی، سفالگری یا کوزه‌گری نیز بوده است. نخستین زیرانداز‌های تهیه‌شده توسط انسان‌ها، بافته‌های حصیری بود و نخستین سرپناهها نیز به کمک حصیر و نی پدید آمده است.
